Broń oddziałów partyzanckich

Armia Krajowa, jak każda, podziemna organizacja zbrojna, cierpiała na niedobór broni i materiałów wybuchowych. Pozyskiwała je z kilku źródeł. Min: Były to zasoby ukryte podczas kampanii wrześniowej w 1939r, uzbrojenie pozyskane w trakcie walki na nieprzyjacielu lub pozyskane w trakcie specjalnych akcji rozbrojeniowych, broń i amunicja zakupiona od okupantów lub żołnierzy innych armii ( Rumuni, Węgrzy, Włosi, Słowacy itp), uzbrojenie kupowane od specjalnie wyspecjalizowanych złodziei kolejowych, wykradane z niemieckich fabryk przez polskich robotników a tak że chemikalia kupowane lub pozyskiwane na fałszywe asygnaty z aptek, drogerii czy hurtowni.

Źródłem zewnętrznym, były przeprowadzone przez alianckie samoloty, zrzuty dopiero w 1941r. Jednak były one niewystarczające i uruchomiono produkcję podziemną.

Wytwarzano min. kolce do przebijania opon tzw. ,,Żabki'', zestawy narzędzi do rozkręcania szyn kolejowych, różne ładunki zapalające, bomby termitowe i zegarowe, świece dymne i sygnalizacyjne, substancje chemiczne do gazowania pomieszczeń np: kin, teatrów itp.

Do najpopularniejszych wzorów broni należały: